Bizleri yoktan var eden Allah’ımıza hamd olsun. Salât ve selâm, Peygamberimiz Hz. Muhammed Mustafa(s.a.v) efendimizin, ehli Beyti’nin ve bütün inanların üzerine olsun. 

Vakti zamanında kendi halinde bir Derviş berbere varır ve;

- Vur usturayı berber efendi, der. Berber dervişin saçlarını kazımaya baslar. Derviş aynada kendini takip etmektedir. Başının sağ kısmı tamamen kazınmıştır. Berber tam diğer tarafa usturayı vuracakken, yağız mı yağız, bıçkın mı bıçkın bir kabadayı girer içeri. Doğruca dervişin yanına gider, başının kazınmış kısmına okkalı bir tokat atarak:

- “Kalk bakalım kabak, kalk da tıraşımızı olalım”, diye kükrer.

Dervişlik bu, Sövene dilsiz, vurana elsiz gerekmiş. Kaideyi bozmaz derviş.

Ses çıkarmaz ve usulca kalkar yerinden. Berber mahcup, fakat korkmuş ses çıkaramaz.

Kabadayı koltuğa oturur, berber tıraşa başlar. Fakat küstah kabadayı tıraş esnasında da sürekli aşağılar dervişi, alay eder: “Kabak aşağı, kabak yukarı.”Nihayet tıraş biter, kabadayı dükkândan çıkar.

Henüz birkaç metre gitmiştir ki, gemden boşanmış bir at arabası yokuştan aşağı hızla üzerine gelir. Kabadayı şaşkınlıkla yol ortasında kalakalır. Derken, iki atın ortasına denge için yerleştirilmiş uzun sivri demir karnına dalıverir. Kabadayı oracığa yığılır, kalır ve ölür görenler çığlığı basar.

- Berber ise şaşkın, bir manzaraya, bir dervişe bakar, gayri ihtiyarî sorar: “Biraz ağır olmadı mı derviş efendi?” der. Derviş mahzun, düşünceli bir şekilde cevap verir:

“Vallahi gücenmedim ona, hakkımı da helal etmiştim, gel gör ki kabağın bir sahibi var. O gücenmiş olmalı” der.

Hikâye böyle unutmayalım ki hayat da böyle. Çünkü Allah(c.c), imhal eder (zaman verir mühlet verir), ama ihmal etmez, imtihan eder. Bundan dolayıdır ki hayatımızda Allaha karşı işlediğimiz hatalar, isyanlar ve günahlar biz sanmayalım ki unutuluyor, sadece imhal ediliyor (yani mühlet veriliyor) neden, yapılan bu hata ve günahlara karşı tövbe etmek için. Bizler Aynı Allaha ve aynı peygambere inanan müminler olarak kimseyi incitmemek ve kimseyi kırmamak için gayret etmemiz gerekir. Yapılan bir kul hakkı varsa o kuldan af dilenip helallik alınmalıdır.

Makamı mevki ve maddi durumu ne olursa olsun ne kimseye büyüklük taslanmalı ne de hor görülmelidir, çünkü ikisinde de bulunan bu hasleti veren Allah tır. Elimizde bulunan imkân ve nimetlerinde hiç unutmayalım ki sahibi var. Bizlere bu nimetler Mevlamız tarafından emanet edilmiştir. Hakkıyla koruyamazsak şayet bu nimetler elimizden alınır, hesabı da bizden sorulur ahrette.

En önemlisi hiçbir nimeti (para, mal, mülk, servet, sağlık, başarı) kendimizden bilmemeliyiz, bize bunu veren bize nasip eden alemlerin Rabbi Allah’ımızdır. Şayet nimetleri kendimizden bilirsek, hikayede olduğu gibi sahibine hesap vermek zorunda kalırız.

                                                                                                                                             Selam ve Dua ile